Rozdział 1

Obudziłam się w białej, sali na białym łóżku. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że nie jestem sama. Przede mną stał młody przystojny mężczyzna. Wyglądał na jakieś 19, najwyżej 20 lat.

- Gdzie jesteśmy? – Spytałam nieznajomego. On nie odpowiedział, tylko podszedł do mnie i usiadła na łóżku.

- Jesteś w niebie – odpowiedział, a jego głos był poważny.

- Że gdzie? – spytałam, bo nie wierzyłam w to co przed chwilą usłyszałam. Może gdzieś tutaj jest jakaś ukryta kamera, albo coś takiego.

- A jak się tu znalazłaś? – spytał nadal swoim pięknym, spokojnym głosem. Wtedy wszystko sobie przypomniałam. Jego zdrada, jasne reflektory, pisk opon, krzyk i słone łzy spływające po policzkach osoby, którą tak bardzo kochałam. Potem połączyłam fakty.

- Czy to znaczy, że ja umarłam? – spytałam ledwo panując nad głosem.

- Nie jeszcze, nie. Lekarze cały czas walczą o twoje życie, ale jeśli tutaj jesteś to wszystko jest już przesądzone, przykro mi.

Byłam zszokowana, nie mogłam nic z siebie wydusić. W końcu zebrałam się w sobie i zadałam pytanie, które nasuwała mi się od początku tej rozmowy.

- Kim ty właściwie jesteś?

- Czy to nie oczywiste? Twoim aniołem stróżem.

Wytrzeszczyłam na niego oczy.

- To czemu mnie nie uratowałeś?- zapytałam z pretensją.

- Walczyłem o ciebie cały czas. Niestety nie udało mi się. Wiele innych aniołów wyciągnęłoby cię z tego bez problemu. Przykro mi, że masz takiego nieudolnego opiekuna – gdy to powiedział, był chyba zły na samego siebie. Nie chciałam do tego doprowadzić.

- Przepraszam… nie obwiniaj się. Ale co się teraz ze mną stanie?

- Raczej zostaniesz w niebie. – po jego słowach byłam zbyt roztrzęsiona, aby jasno myśleć więc zadałam banalne pytanie:

- A jak masz na imię?

- Chimmanuell, wiem że jest dziwne ale sam je wymyśliłem.

- ok. mogę na ciebie mówić Chimmi?

- yyyy jak chcesz.

- Hmmm… więc Chimmi co się ze mną stało po wypadku? – tak naprawdę nie chciałam się o to pytać. Bałam się odpowiedzi, ale przecież musiałam to wiedzieć.

- Od wypadku minęło już półmroku. Twoi rodzice i brat bardzo to przeżyli, oczywiście twój hmm… chłopak też. Zarówno w dzień jak i w nocy siedział przy tobie w szpitalu. Twoja rodzina nie chciała go znać. On natomiast cały czas zadręczał się, że ten wypadek to jego wina. Próbował nawet popełnić samobójstwo, ale na szczęście jego przyjaciel w porę zareagował. Po pięciu miesiącach, gdy lekarze powiedzieli mu, że nie masz szans na przeżycie wyjechał, zmienił numer telefonu i wszystkie inne adresy.

- On przejmował się moim losem?

- Nawet nie wiesz jak bardzo.  – Wtedy uświadomiłam sobie, że nigdy nie przestałam go kochać. Ale to jest już przeszłoś i nie ma sensu do niej wracać.

- Minęło już pół roku? Tyle byłam, a właściwie jestem w śpiączce?

- Tak

 W chwili w której udzielał mi odpowiedzi straciłam przytomność.

***

Hmmm... Co by tu napisać? Sama nie wiem. Jeżeli ktoś czytał ten rozdział to proszę o komentarz nawet bardzo krótki. Zaczynam tego bloga już drugi raz, mam nadzieję,że tym razem mi się uda =] Chyba mogę liczyć na waszą pomoc?. Więc jak podoba wam się?