Rozdział 5

-to jak przedstawisz mnie reszcie zespołu?

- Jasne – usłyszałam w odpowiedzi. – Zayn!- krzyknął Niall.W kuchni zjawił się ten sam chłopak, z którym rozmawiałam przed chwilą. Uśmiechnął się i podał mi rękę, niepewnie uścisnęłam ją. Myślałam, że jest w miarę normalny, jednak niestety myliłam się. Gdy chwyciłam jego dłoń pociągnął mnie i zaczął łaskotać.

- Idioto… przestań – udało mi się wydusić. Chłopak przestał odsunął się ode mnie i z poważną miną powiedział:

- Idiota Malik do usług. – zrobiłam faceplama i zwróciłam się do Niall'a.

- Czy oni wszyscy są tacy walnięci? – zapytałam – oczywiście bez urazy dla kolegi – odwróciłam się do mulata, a on tylko wyszczerzył te swoje białe kiełki.

- On jest tym normalniejszym – odpowiedział mi, po czym przybił piątkę z Zayn’em.

- I ty Niall’u przeciwko mnie? – zapytałam grubym głosem, a on wziął drewnianą łyżkę i udawał, że wbija mi ją w plecy.

- Nieeeee…- wydarł się wysoki brunet, który dopiero co wkroczył do kuchni. – Niall co ty robisz? Mogło jej się coś stać, przecież to ŁYŻKA! – ostatnie słowo powiedział z przerażeniem? Takie coś chyba nie jest normalne, co nie?

- Ej, to tylko drewniana łyżka – powiedziałam i pomachałam mu ją przed nosem. Nie powiem, był to poważny błąd. Chłopak odskoczył ode mnie jak oparzony. I wybiegł z kuchni z krzykiem.

-  A temu co? – spytałam.

- Mówiłem, że Zayn jest z tych normalniejszych, teraz wiesz o co chodzi, ale nie martw się została jeszcze dwójka. – powiedział z chytrym uśmieszkiem Niall.

- Mam się bać? – zapytałam ze strachem. Blondyn po chwili namysłu odpowiedział.

- Taaak

- Co tu się dzieję – zaczął się ktoś drzeć. Zapomniałam wspomnieć, że osobnik bojący się łyżeczek, cały czas biegał po salonie i krzyczał.

- Teraz uważaj – szepnął mi do ucha Malik. Do kuchni wszedł chłopak ubrany w zwykłą białą koszulkę i czerwone spodnie. Rozejrzał się po kuchni. Jego wzrok spoczął na mnie. Wytrzeszczył oczy, ale zaraz potem ogarnął się (ale nie wiem czy to odpowiednie słowo).

- Najmocniej przepraszam panienkę, za moje godne nagany zachowanie – powiedział,a ja nie wyczułam w tym krzty sarkazmu. Spojrzałam na Niall’a a on tylko się uśmiechnął. A chłopak kontynuował swoją wypowiedź.

- Mam nadzieję, że mi to wybaczysz, Elizabeth – spytał poważnie. – Nazywam się Louis Tomlinson – wyciągnął do mnie rękę. Na początku nie chciałam jaj uścisnąć pamiętając wybryk szanownego pana Malika. Ale głupio by było tak stać, więc wyciągnęłam rękę  w jego kierunku. Lou natomiast zwinnie obrócił ją i pocałował w wierzch dłoni, tak jak to się robi na starych filmach. Patrzyłam się na niego z wytrzeszczonymi oczami. Gdy tylko zobaczył moją minę coś się zmieniło w jego zachowaniu.

- Najmocniej przepraszam, jeżeli byłem zbyt śmiały, ale nie mogłem… - w tej chwili przerwał mu mój śmiech. Chłopak wyprostował się założył ręce na piersi i zrobił obrażoną minę.

- I bądź tu uprzejmy – mruknął pod nosem.

-No Louis, nie gniewaj się – powiedziałam łagodnie, bo zrobiło mi się głupio. Wpadłam na wspaniały pomysł, żeby go rozweselić. – Po prostu myślałam, że prawdziwi dżentelmeni wyginęli wraz z dinozaurami. – powiedziałam, choć nie byłam do końca pewna co ja plotę. Na szczęście podziałało. Jego twarz pojaśniała i zagościł na niej wspaniały uśmiech.

***

Witam nielicznych, którzy naprawdę czytają to opowiadanie. Trochę się zawiodłam bo myślałam, że ktoś skomentuje. Jednak mówi się trudno i pisze się dalej. =] Mam nadzieję, że wam się spodoba. Następny pojawi się dopiero, jak pod tym zobaczę wasze komentarze. Dajcie jakiś znak, że czytacie!